جمله فوق از محمدعلی نوید، بنیان‌گذار نفیس نخ است. مردی پرتلاش و پرامید که کار کردن را نه فقط راهی برای کسب درآمد، که راهی برای تأثیرگذاری، ارتقای کیفیت زندگی و ساختن آینده‌ای بهتر می‌دانست. محمدعلی نوید، تیرماه ۱۳۰۴ چشم به دنیا باز کرد. از همان سال‌های ابتدای نوجوانی مشغول به کار شد و این روند، تا پایان عمرش هم ادامه داشت. مردی که همواره با احترام و آرامش صحبت می‌کرد و ناامیدی در لغت‌نامۀ ذهنش یافت نمی‌شد. امیدِ او بود که پا به پای مشکلات می‌آمد و آرامش و مدیریت کم‌نظیر او بود که مسائل را رفع و رجوع می‌کرد.

محمدعلی نوید، معتقد بود که یک کسب‌وکار موفق به همان میزان که چرخ‌های صنعت را به گردش درمی‌آورد، باید کمک کند امور خیریه هم بچرخند. به همین دلیل، مشارکت در این امور، همواره در دستورکارش بود و به مسئولیت اجتماعی توجه خاصی نشان می‌داد. اصل اول برایش تعالی جامعه بود و با همین رویکرد هم در فعالیت‌های اجتماعی، مذهبی و سیاسی (بدون وابستگی به گروه مشخصی) شرکت می‌کرد. علاوه بر این‌ها، تولید کار و بنیان گذاشتن شرکت‌ها و مؤسساتی که برای افراد زیادی شغل ایجاد کرده بود، از همین فعالیت‌های نیک بودند که در ادامه، شرح کوتاهی از آن‌ها را خواهید خواند. محمدعلی نوید، در شهریورماه ۱۳۹۱ چشم از جهان فروبست، اما با امید و به یاد او، نفیس نخ حرکت خواهد کرد و اطمینان داریم درهای بسته به رویمان باز خواهد شد.